De afgelopen dagen vliegen de krantenberichten me om de oren. Een kleuter is geen schoolkind, de peuter moet beter worden voorbereid op de basisschool, de VVE-programma’s hebben geen effecten op achterstandskinderen en ga zo maar door. Wat me telkens bij het lezen van deze berichten weer op valt is dat we schijnbaar met elkaar vergeten zijn te vertrouwen op de capaciteiten van het kind.

En daar wringt nou net de schoen, als je het mij vraagt. Door ons consumptie-onderwijs – waarbij ons alle stof op hetzelfde tempo, in hetzelfde format wordt binnengegoten – zijn we afgeleerd om op onszelf te vertrouwen. Eigen-wijs en eigen-gereid wordt afgeleerd en soms nog erger afgestraft. Als je anders leert dan anderen, heb je vast een stoornis of iets wat onderzocht moet worden. Het is in het huidige onderwijssysteem zelfs zo dat al die stoornissen geld opleveren voor scholen, wat inhoudt dat het dus ook wel lekker is, als er genoeg kinderen met stoornissen gediagnosticeerd worden op school. Het kind is ondergeschikt aan de test, die ook standaard is, en als je nou net anders of creatiever denkt, val je buiten de normen.

Als we echt een omslag willen maken in onderwijsland (en die omslagen duren helaas altijd lang) moeten we weer leren vertrouwen hebben in wat het kind weet en kan. Laten we daar nou eens mee beginnen, wellicht gaan we dan zelf onze eigen kwaliteiten ook weer waarderen. Niet iedereen is altijd overal goed in, dat maak onszelf en onze kinderen nou net zo uniek.