Terugblik
Zo aan de rand van een nieuw schooljaar blik ik terug op een bevlogen energiek jaar. Naast onderwijskundige ben ik ook moeder van een fantastisch lieve en energieke kleuter van vijf. Vorig jaar was het zo ver. Al voor de zomer mocht ze een ochtendje mee draaien op haar school en ze vond het geweldig. Het liefst ging ze vanaf dat moment naar school en de vakantie duurde haar veel te lang. Elke dag vroeg ze ons ‘mag ik al naar school?’ en elke dag konden wij zeggen dat we weer een dag dichter bij waren. Toen was het moment eindelijk daar en stapte ons kleine grote meisje de klas binnen.
Opvallend gedrag of een kleuter die verzuipt?
Al snel viel haar gedrag in de klas, niet al in te positieve zin, op bij de juf. Binnen een paar weken zaten we al met de juf en de stagiaire om tafel om afspraken te maken over de opvallendheden van ons kind. Er werd extra begeleiding ingezet op de taalontwikkeling en we hoopten allemaal dat daarmee het duw- en trekgedrag van ons meisje zou ophouden. Nog voor de herfstvakantie was ons grietje gedemotiveerd om naar school te gaan. Er lag zoveel druk om haar om het allemaal goed te doen dat het alleen maar minder ging. Ze kreeg buikpijn en wilde niet meer naar school. Dit leek de juf wel een goed idee, want wellicht was het ook allemaal wel wat veel. Dertig kleuters in een klas, volle dagen naar school en maar een juf die alles moest coordineren, we lieten haar dagjes thuis en ze knapte zichtbaar op. Echter het duw- en trekgedrag hield niet op. De eerste signalen van hoogevoeligheid werden ons duidelijk. Ze had last van de hoeveelheid kinderen om haar heen. Had fysiek te weinig ruimte om te bewegen en kon alle prikkels uit de klas niet goed verwerken. Dochterlief kon ook heel mooi omschrijven wat ze nodig had van de juf op momenten dat het niet zo lekker ging. Ze vertelde me dan ook, ja maar mam, als ik een kind pijn doe en het moet huilen, dan mag ik bij juf op de bank zitten (en krijg ik dus even die extra aandacht). De juf gaf aan daar toch lang niet altijd tijd voor te hebben en met de rapportbesprekingen begin februari waren we inmiddels drie gesprekken verder met juf en de intern begeleider. Zelfs ambulante begeleiding werd aangevraagd en ingezet om te kijken wat er met ons kind aan de hand zou zijn. Er werd gedacht aan een ontwikkelingsstoornis en autisme dus onderzoeken zouden op zijn plaats zijn.
En zo zagen wij onze enthousiaste kleuter veranderen in een bang popje wat moest huilen als ze aan het eind van de dag geen sticker kreeg van juf, want het was weer niet goed gegaan…
Overstap naar Democratisch onderwijs
Zo ging het dus echt niet langer. Een traject in om onderzoeken te laten doen was niet de weg vonden wij. We hielden haar thuis. In dezelfde periode kwam ik in aanraking met het democratisch onderwijs. Een geweldig inspirerende plek waar dochterlief wel mee naar toe mocht op de dagen dat ik kwam werken. Een klein groepje van 10 leerlingen waarbij de leeftijden varieerden van 4 tot 18 jaar. Dochterlief bloeide op en kreeg het zelfvertrouwen om zichzelf te mogen zijn. Ze werd weer gewaardeerd om wie ze was. Het leren kwam weer op gang en nog voor we op school waren (anderhalf uur in de bus) hadden we samen het hele leerstofprogramma al doorgelopen. We telden mensen die in en uit de bus stapten, we lazen de bordjes langs de route, we zagen prachtige roofvogels en hadden heel veel een-op-een tijd samen. Dankzij het mooie weer in april en mei speelde ze heel veel buiten en kon zich helemaal uitleven op de grote trampoline in de tuin of in de vijver van de school. Lange dagen maakten we en we ontmoetten een hoop lieve en inspirerende mensen. Maar het vele heen en weer reizen kostte het ons ook een hoop energie en dat bleek uiteindelijk ook niet helemaal de oplossing.
Goede hulp van het samenwerkingsverband Groningen
We zochten daarna toch nog even door naar een andere school. We schreven uit naam van onze dochter een brief naar het samenwerkingsverband Groningen om ons te helpen bij de zoektocht. We hadden een paar specifieke eisen, de onderbouwklas mocht niet groter zijn dan 25 leerlingen, de school moest het aandurven om een slimme kleuter die al begonnen was met leren lezen de uitdaging te bieden. Wellicht was er zelfs een groep 2/3 combinatie te bedenken. Ook zochten we een school die om weet te gaan met een creatief denkend kind die ruimte nodig heeft om zich te ontwikkelen. Dat bleek nogal een klus en uiteindelijk kwamen er twee scholen goed uit de bus. Beide welliswaar buiten de stad, maar er waren dus scholen die dat zouden durven en kunnen. Opgelucht namen we een kijkje bij beide scholen.
Ruimte voor de ontwikkeling van het kind op het Sterrenpad, ook voor ons meisje.
Toen we binnenkwamen bij het Sterrenpad in Nuis voelden we rust, ruimte en een prettige sfeer. We werden hartelijk ontvangen en na een half uurtje praten bleek dochterlief vrijwel direct in tekunnen stromen (nog even 6 weken voor de zomer). Door het inclusieve concept wat de school heel mooi hanteert, is er ruimte voor ieder kind. Of het kind nu meervoudig beperkt in een rolstoel zit of hoofbegaafd is, ieder kind is van harte welkom. Er is veel ruimte voor eigenheid en de leerkrachten en begeleiders werken vanuit het jenaplanprincipe met hoofd, hart en handen.
De weken voor de vakantie was dochterlief onderdeel van een klas met 16 leerlingen en twee lieve juffen. Vijf leerlingen van de zorgafdeling zijn onderdeel van de klas en draaien drie dagen mee in de reguliere kleuterklas. Een van de vaste begeleiders komt mee naar de klas en kent alle kinderen. Samen zorgen de leerkracht en de zorgbegeleider voor een goed pedagogisch klimaat. Aanstaand schooljaar start de groep 2/3 met veertien leerlingen en twee juffen. Wat een rust en ruimte geeft dat voor ons meisje. Ze vraagt de hele vakantie al of ze weer naar school mag en zelfs haar verjaardag is minder belangrijk dan het weer naar school mogen. Ze heeft er zin in en die 100 kilometer (25 km heen en dat vier keer) per dag die wij er voor rijden, is het dubbel en dwars waard!